Denk toch dat dieren treuren om het verlies van hun partner of kroost.
Wie heeft niet eens gezien wanneer er dijken worden gemaaid, en jonge weide vogels die zo uit het nest worden gemaaid in stukken en brokken.
Let dan eens op de reactie van de ouders, dagen vliegen ze geheel overstuur over hun verloren nest en kroost.
Of wanneer er een partner van een kweekkoppel komt te overlijden, nou reken maar dat degene die alleen overblijft treurt.
Nou zeg ik niet zoals een mens, maar toch.....
Dat ze een gevoel van gelukkig zijn ervaren dat weet ik wel zeker.
Klein voorbeeld.
Afgelopen week rijd ik op een fabrieks terrein, en zie een moeder eend met 6 jonkie's de weg oversteken.
Wat gebeurd er, een grote kraai probeert een van de jonkie's te pakken te krijgen, nou dat moedertje verdedigde ze uit alle macht, maar de jonkie's werden alle kanten uit gejaagd door de kraai, en was het eigelijk onbegonnen werk voor haar in dit open terrein om ze allemaal te beschermen.
Dus heb maar even de helpende hand toegestoken.
Nou zoals dat moedertje met haar kroost in het hoge gras verdween en nog even omkeek voor ze helemaal verdween, met een blik van ik heb ze allemaal nog, straalde toch geluk uit.

Peter,
Ja, dat is mooi samengevat, daar kan ik me wel in vinden. Vooral je toevoeging dat mensen er over na kunnen denken is heel treffend! Je kunt je trouwens afvragen of dit een goede of een slechte eigenschap is, of zoals een bevriend therapeute mij eens zei: "mensen kunnen zichzelf heel ongelukkig denken!"

Jacqueline,
Ik denk ook dat vogels (on)gelukkig kunnen zijn, maar zoals Peter al zei: hoe lang duurt bij dieren ongeluk en/of rouw? Als je de eieren uit een nest haalt, zijn de vogels duidelijk van slag, maar na een tijdje liggen er weer nieuwe eieren. Zouden ze dan nog treuren om het vorige nest?
Je verhaal over de eend en de kraai is zo herkenbaar. Je weet in zulke situaties dat het natuurlijk gedrag is van de vogels, dat de kraai ook moet eten, dat hij waarschijnlijk het zwakste kuiken pakt (en zo hoort dat ook), maar.....het is moeilijk om aan te zien en ik zou ook zeker hebben ingegrepen!

Roomservice.

Onlangs hebben we een koppel Blauwgele ara's erbij genomen.
Momenteel zit de pop te broeden op twee eitjes.
Als je nu ziet hoe de man haar pop verzorgd, met eten geven en beschermen van het nestblok.
Dan ontkom je gewoon niet aan de gedachte dat hier emotie in opgesloten zit.
Hij slooft zich uit de naad om haar tot in de puntjes te verzorgen, er is zoveel bezorgdheid te zien bij deze man, dat je hart gewoon open gaat bij het aanschouwen van zijn beslommeringen ( camera ), dat geeft toch aan dat dieren emotie's kennen, en natuurlijk de natuur laat niet toe om lang te treuren, want het voortplantings seizoen is zo voorbij, maar dat ze er van weten wanneer hun nest of jonge verloren gaan staat voor mij buiten kijf.

Karel, kon gewoon de eendjes niet aan het lot over laten, we wonen nog al vrij en zien het dagelijks gebeuren dat er jonge fazantjes, eendjes en andere weide vogels worden gepakt door kraaien, maar ook jonge merels,groenlingen,vinken,lijsters, door eksters en vlaamsegaaien, en dat is niet direct door dat er zwakke vogels bij zitten want ze plukken ze zo uit het nest.
Laat we dan nog maar zwijgen over de wilde en huiskamer katten die ook de nodige schade toebrengen aan het vogelbestand.
Waar zijn toch de talrijke mussen gebleven.??
Vroeger zaten de dakgoten vol met deze brutale geverderde, maar nu ben je al blij dat je er een ziet.

Maar ook het unieke van de ijsvogel mogen we meemaken hier, elke dag komt er een twee visjes uit onze vijver halen, en daar hebben we uiteraard helemaal geen moeite mee.
Hoogstwaarschijnlijk zit deze ijsvogel met jonge in het bos bij ons aan de overkant van de weg.
Wel frapant dat dit al voor het derde jaar is dat dit gebeurt.

Bij het zien van zoveel dierenliefde en (leed) mag je wat mij betreft best een beetje softy zijn.

De mens kan zich idd zelf ziek en zielig maken en dagen zoniet maanden treuren om zaken.
Dieren kunnen ogenschijnlijk zonder emotie doorgaan na het verlies van hun jongen of naasten.

Dat de natuur hard is, is algemeen bekend. De natuur heeft daar dan ook een systeem in bedacht. Veel diersoorten krijgen absurt veel jongen juist doordat er veel sterven of ten prooi vallen aan een roofdier. Uiteindelijk blijft hierdoor een belans bestaan. De enige onbelans in het dierenrijk blijken wij mensen te zijn. Wij doden namelijk niet uit honger of om een natuurlijk evenwicht te houden. Wij blijken te doden om verschillende redenen. Hier kan geen diersoort tegenop. Als wij mensen een dier als probleem zien dan lijken we bereid deze soort uit te moorden. Als we ze mooi vinden zijn we bereid ze massaal te vangen.

Kortom: De enige onbetrouwbare schakel in de natuur blijkt de mens te zijn!

Jaqcueline,

quote

---

Waar zijn toch de talrijke mussen gebleven.??

---

Bij mij in de tuin.
Nestjes en vele buurmussen komen bij mij hun buikje rondeten. Wat de kippen en parkieten knoeien. Ik zal er een paar naar jou sturen.

quote

---

Dat de natuur hard is, is algemeen bekend. De natuur heeft daar dan ook een systeem in bedacht. Veel diersoorten krijgen absurt veel jongen juist doordat er veel sterven of ten prooi vallen aan een roofdier.

---

Dat is natuurlijk waar, maar het is wel heel jammer als zo'n roofdier, een ekster in dit geval, en passant, ook even een nestje goudhaantjes leeg eet. Dan kijk ik toch heel even met andere ogen naar de eksterfamilie die met 4 jongen door de tuin scharrelt.

Jacqueline, over katten zijn de meeste vogelliefhebbers het wel eens denk ik
Die horen niet in de natuur, waaronder ik alles versta wat "buiten" genoemd wordt.

Gefeliciteerd met de ijsvogeltjes. Heb je trouwens geen meelij met die visjes uit je vijver? (Onzin natuurlijk, maar waar ligt de grens eigenlijk?)

Karel.

Het rare is, wanneer lange Gerrit ( Reiger ) langst komt dan beginnen de Ara's en Papegaaien te waarschuwen, dus die is vlug weg,( ook door ons word er dan gereageerd ) maar zo'n ijsvogeltje is toch uniek, dat laat je toch gewoon z'n gang gaan.
Waar ligt de grens, twee visjes in een vijver waar er duizenden in rond zwemmen of twee kilo per visite, dan is de grens gauw getrokken.
Nou zal een ijsvogel niet gauw een volwassen voorn of winde verschalken, maar lange Gerrit weet daar wel raad mee.

Jacqueline, ik bedoelde eigenlijk de emotionele grens tussen het "rotgevoel" dat we hebben als er jonge eendjes of andere vogeltjes worden opgegeten en het "fijne" gevoel als je ziet dat een prachtig, zeldzaam vogeltje een paar levende visjes opeet? In beide gevallen gaat het immers om jonge dieren die worden opgegeten, toch?

Over reigers maak ik me geen zorgen meer. Vorige zomer hebben ze onze vijver helemaal leeggegeten.
In dezelfde tijd heeft zich spontaan een populatie kleine watersalamanders in de vijver gevestigd en daar heb ik liever geen vissen bij, want die lusten wel een klein salamandertje!

de emotionele grens licht meestal in de aaibaarheids factor ,des te liever het diertje lijkt .... des te sneller springen redders in nood in de bres ,mannen stoppen ook sneller voor een lieftalige dame met autopech als voor een grote woeste vent

voor vrouwen is dat net andersom alleen eh.. die stoppen in beide gevallen niet
een en ander heeft dus ook nog met persoonlijke smaak te maken