Peter, ik heb bij sommige onderwerpen moeite om mij in te houden en niet een heel verhaal op te hangen. Biologie is daar een van.
Ik zal er niet teveel op in gaan. Als de stofwisseling stopt, stopt ook de werking van de cellen. Het lijkt soms wel alsof nagels en haren doorgaan met groeien, maar dat komt doordat de huid zich terug trekt. Verouderen gebeurt grotendeels dankzij oxydatie door de zuren die wij inademen, zoals ook eten verouderd. Vandaar dat antioxydanten vaak goed zijn voor ons lichaam. Oxydatie komt ook door verbranding die door ons lichaam zelf wordt veroorzaakt.
Men is al tijden bezig om ontsterfelijkheid uit te vinden maar de basis daarvan ligt in het ontgiftigen van de schadelijke gassen die wij nodig hebben en bij verbranding vrij laten komen om te kunnen leven, groeien en genezen. Ironie in de wetenschap.
Er wordt nu vooral gekeken naar hoe je een lichaam kunt vervangen zoals de onderdelen voor de auto. Maar om dat te doen zullen we eerst moeten weten wat bewustzijn precies is en hoe het beschermd kan worden, anders heeft het geen zin om lichamen te recyclen.
Toen ik heel jong was heb ik weleens een verslag geschreven over sterven en de dood. Daar blijkt zoveel culturele informatie over te bestaan dat het verslag op dat punt eigenlijk nooit compleet werd.
Nu kan ik door mijn ervaring gelukkig het wijs besluit nemen om het onderwerp dan specifieker te maken, al komt dat op een forum niet echt uit.
In het dierenrijk is de dood ook iets vreemds. Vaak maken wij er van wat wij willen zien en berusten sommige verschijnselen op louter toevallige gedragingen of invloeden van buitenaf.
Er zijn olifantenkerkhoffen: dat is weer zoiets raars dat niet specifiek voor het soort olifant en de omgeving waar het voorkomt. Men dacht dat grote droogte of ziekte tijdens de trek van de kudde ervoor zorgen kon dat ze allemaal op dezelfde plek stierven. Toch komt dit verschijnsel vooral in beboste gebieden voor.
Er zijn ook rattenkoningen: meerdere wilde dode ratten die over de hele wereld met de staart aan elkaar gebonden worden gevonden. Waarom dat met ze wordt gedaan en wie dat doet weet niemand.
Sommige dieren willen niet wijken van een dode soortgenoot of partner en sterven zelf ook snel nadat zij een soortgenoot verliezen. Maar dat is ook weer niet soort specifiek want bijvoorbeeld lang niet alle honden gedragen zich zo trouw naar hun baas.
Necrofilie, het meedragen van een dood kind, het hoort allemaal bij dieren. Maar ook mensen kunnen dit gedrag vertonen. Denk bijvoorbeeld aan kinderen die gevonden worden terwijl ze denken dat hun ouder al dagen niet wakker wilt worden, of aan mensen die de wensen willen inwilligen van hun al overleden vriend.
Misschien is het geven om en de angst voor het overlijden inherent aan instinctief gedrag: je hoeft namelijk geen goed besef van moraliteit en ethiek te bezitten om een ander niet te willen doden. Omgekeerd hoef je er ook geen gebrek van te hebben om iemand te willen doden.
Sommige soorten apen weten een eerlijke behandeling te herkennen: zij worden jaloers als je hun partner iets lekkers geeft en hen zelf iets geeft dat minder lekker is. Dat staat echter niet in verhouding tot hun gemeten intelligentie.
Toch lijken ze elkaar te verdedigen en weten ze ook wat delen is. Dit gedrag kenmerkt zich bij apen echter alleen als er een directe noodzaak voor bestaat: bij ruzie moet er gevlooid worden, bij schaarste of jongen moet eten worden verdeeld etc. Toch zijn het ook bij tijd en wijle kanibalisten, en ook zij kennen het doden van elkaar om wraak. Sommige dieren doden zelfs om lust, al zeggen wij dat alleen mensen dat kunnen doen.
Ik denk dat het willen romantiseren van de dood, buiten de praktische redenen om elkaar te begraven of verbranden, toch vooral een manier voor ons is om een reden te hebben om ons te scheiden en vrij te wanen van een bepaald gedrag en manier van denken.
Een moordenaar is een monster, geen mens. Je spreekt niet van verzetstrijders als ze bij de vijand horen, maar van rebellen, terroristen, opstandelingen ('insurgents'), enzovoorts. Dat maakt het makkelijker hen te doden zonder als onmenselijk te worden gezien.
Het onmenselijk maken van het doden is niet haalbaar. Het is het belangrijkste aspect van het leven en gelijk ook de negatiefste. Het overlijden en het doden van elkaar en van dieren waar wij ons aan hechten belangrijker maken dan het eigenlijk is, om ons eigen bestaan van belang te laten doen lijken, is wat wij doen om ons zelf gerust te stellen, niet om de overledene te helpen.
Ik heb er dan ook totaal geen moeite mee om dieren te doden als het nodig is. Gelukkig zijn vogels wel wat makkelijker om te houden dan knaagdieren omdat ze wat minder geneigt zijn om aan een langdurige ziekte te overlijden. Dat is ook deels de reden dat ik mensen af blijf raden om bepaalde knaagdieren in huis te halen. Maar ja, als ze er toch aan willen dan geef ik ze natuurlijk wel goed advies.
Ik zou zeggen:
kies toch vooral de makkelijkste weg.
Voor sommigen is dit de dierenarts, voor andere ether, een schoffel, honden, invriezen enzovoorts.
Als je dat op die manier bekijkt dan hoef je niet de onnodige fout te maken door bijvoorbeeld te denken dat bevriezing humaan is (nb. dit is de meest pijnlijke manier van dood gaan, gezien cellen eerder exploderen dan dat je zal sterven tijdens gewone bevriezing).
Moet het dier dood? Regel het dan zo snel en zo makkelijk mogelijk. Denk er niet teveel bij na want het dier snapt er toch niets van.
2009-02-16
-
21:24:28 
