Vandaag bezochten wij de verwilderde parkieten in Haarlem. De lente is in volle gang en het broedproces al flink gevorderd.

Er zijn twee soorten verwilderde parkieten in Haarlem. Als eerste de alom vertegenwoordigde Halsbandparkiet (Psittacula krameri). Een soort die veel voorkomt in de Randstad. De Halsbanden worden vergezeld door een nauw verwantte soort die alleen in Haarlem en Amsterdam in het wild voorkomt in Nederland: de Grote Alexanderparkieten (Psittacula eupatria).

De twee soorten zijn zo nauw aan elkaar verwant dat er hybriden voorkomen en deze ook vruchtbaar zijn. In gevangenschap wordt dit fenomeen gebruikt om kleurmutaties van de ene naar de andere soort over te brengen. Een kruisigen met een mutant Halsbandparkiet maakt de kleurmutatie beschikbaar in de hybride bloedlijn. Selectieve terugkruisingen op Grote Alexanderparkieten behoud de mutatie en de vogels lijken morfologisch gelijk aan de Grote Alexanders. Een dergelijk proces gaf ons de rode kanarie. Deze kreeg zijn rode kleur door een kruising met de Kapoetsen Sijs (Spinus cuculatus).

De parkieten waren duidelijk aan het broeden. De mannetjes kwamen binnen om hun partners op het nest te voeren. Vrouwtjes gingen maar kort van het nest om het voedsel in ontvangst te nemen en even de vleugels te strekken.

Later die dag bezochten we de slaapplaats, waar de niet broedende populatie samenkomt voor de nacht. In het park waar de vogels broeden zijn de 2 soorten makkelijk te onderscheiden door het veel diepere stemgeluid van de Alexanderparkiet. Het is je vergeven als je de Grote Alexander op geluid alleen voor een Amazone papegaai houd. Maar bij de slaapplaats was dit onderscheid minder duidelijk. Sommige van de grotere vogels klonken als Halsbandparkieten. Fotos van enkele van deze vogels laten zien dat deze een vage bruine waas in plaats van donker rode spiegel op hun vleugels hebben die Grote Alexanderparkieten behoren te hebben. Deze vogels zijn bastaarden van Halsband- en Grote Alexanderparkieten

De hybridisatie van de twee soorten roept een aantal vragen op. Waarom gebeurt dit? Is het omdat de Grote Alexanders onvoldoende partners weten te vinden? Welk effect op de parkieten populatie in zijn geheel zal dit hebben. Zal er een nieuwe parkieten soort in Haarlem ontstaan die kenmerken van beide oudersoorten behoud of zal een van de twee soorten de overhand krijgen en zullen de genen van een van twee soorten uiteindelijk uit de populatie verdwijnen? De tijd zal het leren.

De totale populatie parkieten geteld op de slaapplaats was 81. 14 Daarvan hadden de grote van een Alexanderparkiet.

Dit verhaal met foto's via:


(Dit was het copmplete verhaal. De verwijzing naar je persoonlijke pagina geeft geen meerwaarde aan het verhaal en is dus gezien als reklame voor je eigen site. Dit wordt niet toegestaan, hiervoor is het topic "websites van leden")

quote

---

Waarom gebeurt dit?

---

Antwoord?

quote

---

De twee soorten zijn zo nauw aan elkaar verwant dat er hybriden voorkomen en deze ook vruchtbaar zijn.

---

Je kunt trouwens leuke verhaaltjes brijen.

Peter

ps. Hoe sta je er trouwens tegenover dat deze populatie, net als o.a. in Amsterdam en Brussel, de plaatselijke vogels minder plaats laten en hoe en wat als op den duur onze inheemse populatie helemaal dreigt te verdwijnen?
Denk maar wat voor grote problemen de schapen, konijnen en kikkers in Australie veroorzaken. Dat is natuurlijk de keerzijde van de medaille, wat ik persoonlijk heel jammer vindt, ik zie ze overigens beide graag maar dan wel ieder op zijn eigen plek. Er moet dan zoveel geinvesteerd worden om e.e.a. terug proberen te draaien. Wat in Australie nog niet echt voorspoedig verloopt.

Hoi Parkieten Peter,

Op onze webstek staan meer foto’s, onder andere van de hybride, maar geloof dat de mensen de site kunnen vinden.

De Halsbandparkiet wordt met argusogen bekeken door biologen en vogelaars die menen dat zij zich in potentie zich het zelfde kunnen gaan ontwikkelen als konijnen in Australië.

Tot op heden zijn er geen aanwijzingen dat de Halsband- en andere verwilderde parkieten andere vogels verdringen. Er is vooral zorg over spechten en andere holenbroeders omdat de Halsbandparkiet daarmee direct concurreert voor nestgelegenheid. Maar uit recent onderzoek is gebleken dat dat nog wel mee valt. Zie: http://www.papegaai-ara.nl/2006/12/16/inheemse-avifauna-niet-veel-te-duchten-van-halsbandparkiet/

Het een en ander is te verklaren doordat Halsbandparkieten een lege niche hebben bezet. Mensen vinden deze vogels zo leuk dat ze in achtertuinen flink bijvoeren. Halsbandparkieten zijn daarom net als alle andere verwilderde parkieten in Europa en Noord-Amerika afhankelijk van een stadsomgeving om te overleven. Vooral in de winterperiode zijn ze daarbuiten amper waar te nemen.

Dus mijn conclusie is dat de parkieten tot nu toe geen hulpbronnen zoals voedsel of nestplaatsen van autochtone soorten afnemen. Sterker nog ik ben de mening toebedeeld dat er zoveel word bijgevoerd om de halsbandparkieten naar achtertuintjes te lokken, dat ook andere vogels daar voordeel aan hebben. Je ziet dan ook dat geen enkele vogelsoort een teruggang heeft laten zien daar waar de halsbandparkiet zijn opwachting heeft gedaan.

Als bioloog deel ik wel de zorg dat de parkieten op enig moment wel schadelijk zouden kunnen worden. Daarom organiseert Araproject elk jaar een landelijke Halsbandparkietentelling (http://www.papegaai-ara.nl/2006/12/17/resultaten-parkietentelling-2006/), om inzicht te krijgen in de ontwikkeling van de populatie.

Daarnaast vinden wij het zeer intersant om te weten waarom sommige papegaaiensoorten in staat zijn zich aan steden aan te passen en hoe dat proces in z’n werk gaat. Zoals jullie vast wel bekend is zijn papegaaien de meest met uitsterven bedreigde vogelgroep. Zo’n 100 soorten staan op de rode lijst. Daarentegen zijn ook heel veel soorten verwilderd in steden. Een frappant voorbeeld is bijvoorbeeld de kleiner geelkuif kaketoe. Deze soort doet het heel slecht in Indonesië waar hij als kritiek met uitsterven bedreigd te boek staat. Maar in Hong Kong en Singapore komen zeer aanzienlijke groepen voor.

Groet,

Roelant

Ik vind het een interessant gegeven om te volgen. Enkele weken geleden heb ik gelezen in een Belgische krant dat deze halsbandparkiet al voorkomt in een omtrek van 40 km rond Brussel. In Londen overweegt 'men' om ze 'uit te schakelen', hoe werd niet beschreven.
Misschien valt het allemaal wel mee zolang de stedelingen deze vogels niet als overlast beginnen te beschouwen. Het konijn is in de lage landen een uitheemse soort (ingevoerd door de Romeinen) en de grijze eekhoorn verdringt de rode, inheemse soort. Wie stoort er zich nog aan dat konijn? In Australië waren er geen roofdieren om deze snel kwekende soort op peil te houden. Daar hebben ze ook last van katten, kamelen en wilde paarden. Maar hier is de situatie wel wat anders, roofdieren (vossen, marters, roofvogels) misschien in opmars.
Als er van overheidswege beslist wordt om deze halsbandparkietenpopulatie te verwijderen, dan ben ik de eerste om te pleiten voor een oplossing die de gevangen populatie alternatieven biedt.
Hopelijk komt het niet tot een situatie waar ze behandeld zullen worden als stadsduiven.

Leuk, een berichtje over vogels in "mijn" stad. Ik wist niet dat er ook Alexanderparkieten bij zaten.
Ik ga ze met nog meer plezier bekijken regelmatig.