Niet om een nieuwe discussie te starten!
Dit kwam ik tegen op een site:

"Hi, I am a tiny bird! Tiny, but with bright colours.

I live happily in nature, under the sun, I get drunk on freedom. I am lively, cheerful and a fast flyer.

In my country, in the Java, Sumatra, Borneo islands and their surroundings, I essentially live in the hoods or on their edge.

I eat insects that I catch playfully, I treat myself to some delicious flower nectar, I peck about wild berries, they are sweet, juicy and mellow.

I like my family and my bird-mates. We have quite the same size, but often bear very different colours.

In fact we are related, like cousins, but from different species. Our family includes around 49 different species.

Yet I must underline that we live quite a solitary life, and we prefer to be alone, or with one mate, but no more!

Sometimes, 5 or 6 couples gather together in an orchard, just the time to pick fruits, but this is the maximum. We know that we must respect everyone's territory, and we also like ours, so that we are ready to fight for it when needed.

Life is great ... when everything is OK.

But one day, my life was totally disrupted!

A native man we were used to see and of whom we should have been more wary, came with nets and fillets.
He caught us by surprise at nightfall: we were 200, maybe 300! We could not fly away.

What a fright!

Then he shoved us into small boxes with a wire mesh, a tiny pot with water and some kind of mash on which we trampled.

None of us ate during two long days! We were too frightened!
Oh yes, we drank, because we did not feel like dying… Although, to live in these conditions .. I wonder if it is really worth it!
And some of us died: out of fright, out of heat, of hunger and of distress also.

But I resisted, standing firmly on my feet, tight against the others: in our distress, we no longer thought to fight for some square centimetres.

After a couple of days in these crates, a lorry took us to an airport.
I was exhausted: the noise, the fright, the shocks, the heat, the tasteless food! What a sadness.

No need to speak about the flight, in the plane… but I am still there, I am living!

Suddenly, we are cold, very cold. We must still drink the same dirty water, the same foul mash, soiled by our own faeces: how awful!
Then, a young, white man takes us out of our crates: phew!
We are released in a vast room, which is white, clean, and light! Finally!
The ground is near, and so are the perches, the light is bright… I recover some of my confidence.

I can fly, stretch my feet and my wings: I wish I could wash myself, and drink, and eat something.

And here is the man again, bringing us some food: a quite decent mash, and a beverage, that is yellow and honey sweet … Well it has nothing to do with the flower nectar, but it is nice.

There is also clear water, and in a little pot tiny brown worms that are wiggling about!

I am hungry, and I eat! I sample everything.

After one day or two with that diet, I begin to regain some composure.
Then I realise that we are very, very numerous and suddenly, fighting begin.

Two of my friends are fighting like cat and dog, fiercely: I know the outcome of the battle … This is a duel: one of them must die, one of them will die, one of them is dead!

As days go by, bloody fighting continues.

We have no water to have a bath, and some of us decide to bathe in this sweet beverage… they die of it. With sticky and glued wings, it is no longer possible to fly, nor to fight, nor to fly away…

But finally the white man seems to have understood: he brings us trays with fresh and clear water.

For a few minutes, we have good time, hopping in the water, preening our feathers … We forget almost everything. How good!
Life gradually recovers.

Then, on a nice morning, a woman comes by us. She watches us carefully, takes pictures, speaks with the white man and point some of us out, including me.

And the white man, who was yet quite nice, steps in again, with his net in the hand!

And yet it goes again!

The fright first, then the small crate, and the car, again.

We are six, all different, not really from the same family.

We arrive in a new home, and there three of us are put into one cage, and the three remaining in another cage, much smaller than our former aviary.

The sweet beverage is even better, and so is the mash, but we are cramped.

After two days, our fears are overcome and we begin to fight again.
Do these people understand anything, who go by without really watching us?

Our fights are always duels! Fly away or die.

But here, there is no way to escape.

Well, the lady finally understood that my cousin laid siege to the feeding dish and prevented the two others from eating.

But the lady ignores that the two other birds have the choice: either starve or die from a fatal blow of the beak! She is not kidding, the little cousin: she is small indeed, but robust and strong!

And there are changes in the cages : we are put in pairs now.
But what the nice lady still ignores, is that two birds that are not in love cannot live together. She does not understand that there will be other deaths …

There has been deaths: every other bird died, I had foreseen it!
I barely escaped death myself: I am bleeding, I am hurt above the beak, I am suffering.

What an hideous life!

Each of us is now alone in his cage. Well, they needed much time and deaths to understand.

I, the injured, is put into a white cage, on a desk, near the window; my he-cousin is around in another cage and my she-cousin is just beside me, in another cage but on the same desk.

Here it is bright, and warmer also.

I am lucky, I can look through the window and imagine I am far … Thinking and sometimes dreaming.

My he-cousin is not well: the travel affected him, but above all, he is depressed! He attempts to eat and to drink, but I thing he will rather let go.

The she-cousin, that little pest, is all ruffled: yet it is she that almost killed me!

She is not very well indeed.

We are three wounded beings.

The food becomes better (or else I am getting used to it)! The sweet beverage is more tasty, something must have been added, like a vague taste of pollen, in addition to the honey.

The fruits are nice also, surprising but tasty, and the mash is not bad.
I am recovering some strength, but my he-cousin died this morning.
The she-cousin seems to be better. The little devil, I see her hopping on the lady's hand, and even eating in the hand or in the pot that is presented to her.

And now she is crawling, the cousin!

This morning she even peeped slightly when the lady came in, and the lady answered!

Her cry (that of the lady) made me laugh heartily, even if I understood nothing… Well, I had not laughed for long.

Now my foot hurts me, I cannot put it on the ground again, I do not know what happens to me!

The lady saw I was suffering (hey, wonderful! she has got eyes, this one!).

She is talking to me softly, I do not understand anything, she puts her big hand in 'my' cage and grasps me.

My heart is pounding wildly: what is going to happen next?
The lady applies a bit of cotton on my foot, with a gentle oil and the oil smells good.

She also rubs gently the wound of my head with a wet and warm cotton, and she continues to speaks to me softly.

I do not suffer, I think my fears have almost vanished.…

She lays gently something on my head, says sweet things and puts me back into the cage after having cleaned the perches.

My foot no longer hurts, and I can lay it back on the ground. It seems that in fact something was stuck in my skin, between two spurs.
I can have some rest, now, close my eyes and think of my country, wondering how I will manage to adapt to my new life, because I am convinced I have no other choice left.

Either I adapt or I die, and I am too young to die. "

en nu in het nederlands

Je kweekt toch engelse grasparkieten?

Speciaal voor paccie vertaald(had je zelf ook kunnen doen)
"Hallo, ben ik een uiterst kleine vogel! Uiterst klein, maar met heldere kleuren. Ik leef gelukkig in aard, onder de zon, word ik dronken op vrijheid. Ik ben levendig, vrolijk en een snelle vlieger. In mijn land, in Java, Sumatra, de eilanden van Borneo en hun omgeving, leef ik hoofdzakelijk in de kappen of op hun rand. Ik eet insecten die ik speels vang, behandel ik me aan wat heerlijke bloemnectar, pik ik over wilde bessen, zijn zij zoet, sappig en mellow. Ik houd van mijn familie en mijn vogel-partners. Wij hebben vaak vrij de zelfde grootte, maar dragen zeer verschillende kleuren. In feite zijn wij verwant, als neven, maar van verschillende soorten. Onze familie omvat rond 49 verschillende soorten. Maar toch moet ik onderstrepen dat wij vrij het solitair leven leven, en wij verkiezen alleen, of met één partner, maar niet meer te zijn! Soms, 5 of 6 paren zich samen in een boomgaard, enkel de tijd verzamelen om vruchten te plukken, maar dit is het maximum. Wij weten dat wij het grondgebied van iedereen moeten eerbiedigen, en wij houden ook van van ons, zodat wij bereid om voor het zijn te vechten wanneer nodig. Het leven is groot... wanneer alles O.K. is. Maar één dag, werd mijn leven totaal onderbroken! Een inheemse mens werden wij gebruikt om en van wie te zien wij omzichtiger zouden moeten geweest zijn, kwam met netten en filets. Hij ving ons door verrassing bij het vallen van de avond: wij waren 200, misschien 300! Wij konden niet wegvliegen. Een welke angst! Dan shoved hij ons in kleine dozen met een draadnetwerk, een uiterst kleine pot met water en één of ander soort brij waarop wij vertrappelden. Niemand van ons at tijdens twee lange dagen! Wij werden ook bang gemaakt! Oh ja, dronken wij, omdat wij niet als het sterven... voelden Hoewel, om in deze voorwaarden te leven.. Ik ben benieuwd of werkelijk is het de moeite waard! En sommigen van ons stierven: uit angst, uit hitte, van honger en van nood ook. Maar ik verzette tegenme, stevig zich bevindt op mijn strakke voeten, tegen anderen: in onze nood, dachten wij niet meer om voor sommige vierkante centimeters te vechten. Na een paar dagen in deze kratten, nam een vrachtwagen ons aan een luchthaven. Ik was uitgeput: het lawaai, de angst, de schokken, de hitte, het smaakloze voedsel! Een welke droefheid. Geen behoefte om over de vlucht, in het vliegtuig te spreken... maar ik ben nog daar, leef ik! Plotseling, zijn wij koud, zeer koud. Wij moeten het zelfde vuile water, de zelfde vuile brij nog drinken, die door onze eigen faecaliën wordt bevuild: hoe vreselijk! Dan, neemt een jonge, witte mens ons uit onze kratten: phew! Wij worden bevrijd in een enorme ruimte, die wit, schoon is, en licht! Tot slot! De grond dichtbij, is en zo geweest de topposities, is het licht helder... Ik krijg sommige van mijn vertrouwen terug. Ik kan mijn voeten en mijn vleugels vliegen, uitrekken: Ik wens ik, en drank kon wassen, dit en eet iets. En is hier opnieuw de man die, ons wat voedsel brengt: een vrij fatsoenlijke brij, en een drank, die is geel en honingssnoepje... Goed het niets heeft met de bloemnectar te doen, maar het is aardig. Er is ook duidelijk water, en in een kleine potten uiterst kleine bruine wormen die ongeveer wiggling! Ik ben hongerig, en ik eet! Ik bemonster alles. Na één dag of twee met dat dieet, begin ik wat composure te herwinnen. Dan realiseer ik dat wij zeer talrijk zijn, zeer en plotseling, het vechten begint. Twee van mijn vrienden vechten als kat en hond, hevig: Ik ken het resultaat van de slag... Dit is duel: één van hen moet sterven, zal één van hen sterven, is één van hen dood! Aangezien de dagen voorbijgaan, het bloedige gaat vechten verder. Wij hebben geen water om een bad te hebben, en sommigen van ons beslissen in deze zoete drank te baden... zij sterven aan het. Met kleverige en gelijmde vleugels, is het niet meer mogelijk te vliegen noc, te vechten noc, weg te vliegen... Maar definitief schijnt de witte man begrepen te hebben: hij brengt ons dienbladen met vers en duidelijk water. Voor een paar notulen, hebben wij goede tijd, hoppen in het water, dat onze veren preening... Wij vergeten bijna alles. Hoe goed! Het leven krijgt geleidelijk aan terug. Dan, op een aardige ochtend, komt een vrouw door ons. Zij let op ons zorgvuldig, neemt beelden, spreekt met de witte man en richt wat uit van ons, met inbegrip van me. En de witte man, die nog vrij aardig, stappen binnen opnieuw, met zijn net in de hand was! En toch opnieuw gaat het! De angst eerst, toen het kleine krat, en de auto, opnieuw. Wij zijn zes, allen verschillend, niet werkelijk van de zelfde familie. Wij komen in een nieuw huis aan, en daar worden drie van ons gezet in één kooi, en drie blijvend in een andere kooi, veel kleiner dan onze vroegere aviary. De zoete drank is nog beter, en zo is de brij, maar wij zijn belemmerd. Na twee dagen, wordt onze vrees overwonnen en wij beginnen opnieuw te vechten. Begrijpen deze mensen om het even wat, die zonder op ons werkelijk te letten voorbijgaan? Onze strijden zijn altijd duels! Vlieg weg of matrijs. Maar hier, is er geen manier te ontsnappen. Goed, begreep de dame definitief dat mijn neef belegering aan de het voeden schotel legde en twee anderen verhinderde te eten. Maar de dame negeert dat de twee andere vogels de keus hebben: of verhonger of sterf aan een fatale slag van de bek! Zij kidding niet, de kleine neef: zij is klein maar robuust inderdaad en sterk,! En er zijn veranderingen in de kooien: wij worden nu gezet in paren. Maar wat de aardige dame nog negeert, is dat twee vogels die niet in liefde zijn niet kunnen samen leven. Zij begrijpt niet dat er andere sterfgevallen... zal zijn Er zijn sterfgevallen geweest: elke andere vogel stierf, had ik het voorzien! Ik ontsnapte nauwelijks aan dood zelf: Ik tap af, word ik gekwetst boven de bek, lijd ik. Welk afschuwelijk leven! Elk van ons is nu alleen in zijn kooi. Goed, zij veel te begrijpen tijd en sterfgevallen nodig hadden. I, wordt verwond, gezet in een witte kooi, op een bureau, dichtbij het venster; mijn hij-neef is rond in een andere kooi en mijn zij-neef is enkel naast me, in een andere kooi maar op het zelfde bureau. Hier is het ook helder, en verwarmingstoestel. Ik ben gelukkig, kan ik door het venster kijken en veronderstellen ik ver... denk en soms droom. Mijn hij-neef is niet goed: de reis beïnvloedde hem, maar vooral, is hij gedeprimeerd! Hij probeert te eten en te drinken, maar het ding van I dat hij eerder zal laten gaan. De zij-neef, dat weinig ongedierte, verstoord allen is: maar toch is het zij dat bijna gedood me! Zij is niet zeer goed inderdaad. Wij zijn drie gewonde wezens. Het voedsel wordt beter (of anders wen ik aan het)! De zoete drank is smakelijker, moet iets, als een vage smaak van stuifmeel, naast de honing toegevoegd te zijn. De vruchten zijn ook aardig, verrassend maar smakelijk, en de brij is niet slecht. Ik krijg wat sterkte terug, maar mijn hij-neef stierf vanochtend. De zij-neef schijnt beter te zijn. De kleine duivel, zie ik haar hoppen op de hand van de dame, en zelfs het eten in de hand of in de pot die aan haar wordt voorgesteld. En nu kruipt zij, de neef! Vanochtend lichtjes piepte zij zelfs toen de dame binnenkwam, en de beantwoorde dame! Haar schreeuw (dat van de dame) maakte me heartily lachen, zelfs als ik niets... begreep Goed, had ik niet voor lang gelachen. Nu kwetst mijn voet me, kan ik het ter plaatse zetten niet opnieuw, weet ik wat niet aan me gebeurt! De damezaag leed ik (hey, prachtig! zij heeft ogen, dit!). Zij spreekt zacht aan me, begrijp ik om het even wat niet, zet zij haar grote hand in ' mijn ' kooi en begrijpt me. Mijn hart verplettert wild: wat gaat daarna gebeuren? De dame past een weinig katoen op mijn voet, met een zachte olie toe en de olie ruikt goed. Zij wrijft ook zacht de wond van mijn hoofd met een nat en warm katoen, en zij gaat spreekt zacht aan me verder. Ik lijd niet, denk ik mijn vrees bijna.... is verdwenen Zij legt zacht iets op mijn hoofd, zegt zoete dingen en zet me terug in de kooi na de topposities schoongemaakt te hebben. Mijn voet kwetst niet meer, en ik kan het leggen achter ter plaatse. Het schijnt dat in feite iets in mijn huid, tussen twee aansporingen werd geplakt. Ik kan wat rust hebben, nu, sluit mijn ogen en denk aan mijn land benieuwd is, dat hoe ik om aan mijn nieuw leven erin zal slagen aan te passen, omdat ik overtuigd ben heb ik geen andere verlaten keus. Of ik pas aan of ik sterf, en ik ben te jong om te sterven. "

welk vertaalprogramma word er gebruikt,zou voor mij intressant kunnen zijn omdat ik van engels geen bal snap.

http://babelfish.altavista.com/
Maar zoals je ziet niet altijd perfect.

niltava ik zou nog eens kijken of je nog zulk ne zever vind. Wat heeft dit nog te maken met onze liefhebberij? aub zeeegggg

Ehumm dit is de kroeg, Pitylus.

Het onderwerp hoort dus wel degelijk bij de kroeg
Gert

quote

---

jani: welk vertaalprogramma word er gebruikt,zou voor mij intressant kunnen zijn omdat ik van engels geen bal snap.

---

LOL niet goed opgelet bij engels zeker op school dit verhaaltje is echt simpel hoor. Engels is zeker goed te begrijpen. In het nederlands maak je ook wel wat fouten, het is namelijk wordt en interessant. Maar nu even on topic (terug naar het onderwerp), als je echt zou weten wat vogeltjes zouden denken, is het best wel sneu. Maar meestal gaat het wel zo in de praktijk; grote aantallen vogels worden geimporteerd waarvan er velen sneuvelen, en lang niet alle vogels krijgen een goed onderkomen. Gelukkig is het met nakweek vogels beter gesteld en zijn ze meer aangepast aan de omstandigheden waar de mensen ze in plaatsen. Laten we hopen dat er op deze manier in de toekomst niet meer geimporteerd hoeft te worden. Ik (en vele anderen met mij) doe mijn best om de vogels het zo goed mogelijk naar hun zin te maken.

quote

---

niltava ik zou nog eens kijken of je nog zulk ne zever vind. Wat heeft dit nog te maken met onze liefhebberij? aub zeeegggg

---

Je snapt niet dat het hier hoort??
Dan snap je het "probleem" van import inderdaad niet.

Gaf volgens mij prima weer wat vogels meemaken in hun leven op weg naar de liefhebber.
Als je echt geloofd dat een vogel zo denkt, tja.., ze maken het echter wel mee.
Het is maar dat je het snapt en daar ging het om.
Prettige kerstdagen!

Als je denkt dat ik dit niet snap spijtig voor U. Waar is het eind van het verhaal KWEEK? Ik kweek al trouwens 30 jaar ja je leest het goed 30 jaar allerlei zeldzame en moeilijke IMPORTVOGELS en ik kan U verzekeren wanneer een vogel kweekt dat hij het naar zijn zin heeft , in het andere geval zal een vogel die zich niet goed voelt NIET KWEKEN waar ligt het probleem dan ? Je bent enkel maar erop uit om de import in de belangstelling te steken en je bent tegen import . Kzal u nog wat erbij vertellen er is zich voor het ogenblik een bvba aan het oprichten met vogelhandelaars en importeurs samen met wetenschappers en advocaten . Tis maar dat je niet moet ongerust maken in verband met de import want ja hij blijft bestaan .Nu weet jij het ook . Ook nog prettige feestdagen .

Tjonge wat agressief. En alleen om een stukje om wat meer begrip te krijgen voor de problemen van de import.
Ik ben niet tegen import maar wel tegen de problemen ervan. En ik kijk niet de andere kant op. De problemen worden vaak overdreven, dat het allemaal wel weer meevalt is ook weer overdreven.
Je had/ hebt het dus nog steeds niet begrepen. Vergeet het maar.
Prettige kerstdagen.