zo af en toe lees je in de topics bij toeval van die aparte verhalen ,

bijvoorbeeld van karel over de kraai die loopt te schelden tot zijn voliere weer dicht gedaan is , of van dat mannetje die 2 poppen heeft broeden etc.

Ik weet vrijwel zeker dat er ontzettend veel van die aparte verhalen moeten zijn en ik zou het wel heel erg leuk vinden eens wat van die verhalen te verzamelen in 1 topic.

Dus wie heeft aparte , vertederende , lachwekkende of wat voor verhalen dan ook , die ons lezers nog lang zullen bijblijven..

ik was vorig jaar bij mijn schoon zus thuis aan het werk in de tuin.dit ging goed tot op het moment dat er van uit huis werd geroepen van koffie. ik ging toen natuurlijk direkt naar binnen en daar aangekomen bleek dat dit er helemaal niet was. mijn schoonzus was boven met de was bezig en die had me niet geroepen zij ze, ik werd toen een beetje boos en zei ik ben toch niet gek. op het moment dat ik dat zei werd er beneden weer geroepen om koffie. het was dus haar grijze roodstaart die met precies haar stem riep. dit zijn van die omenten die je niet weer vergeet.

haha

zo'n verhaal heeft mijn vader ook over zijn oma ,
zij had vroeger een grijzeroodstaart en het was in die tijd nog gewoonte dat de aardappelboer langs de huizen kwam , die riep dan vanaf de straat "aardappelen !" , ze woonde in een bovenhuis dus hij duwde dan de deur open beneden en riep in de gang " aardappelen" als mijn overgrootoma nog aardappelen had riep ze dus terug van " niets nodig !!" , Nou dat had haar papegaai snel door dus die riep bij het horen van " aardappelen !" direct al terug in haar stem " niets nodig !!"
Met als resultaat dat mijn overgrootoma het dan op een rennen moest zetten naar beneden om de aardappelboer nog in te kunnen halen

'n Oom van mijn vrouw had vroeger toen hij zelf nog thuis woornde een tam grasparkietje. Leuk.
Het beeste kon zelfs praten.
"Nico, koffie".
Toen hij moest gaan werken en vaker weg was dan thuis, vond hij het zielig om de vogel zoveel alleen te laten, hij stond bij hem op de slaapkamer. Natuurlijk een kameraadje voor hem gekocht.
Hij hield er al rekening mee dat het tamme zou minderen, maar het vogeltje ging voor.
Toen hij een keer thuis was hoorde hij zijn vogeltje roepen: "Nico,". Het antwoord kwam van zijn kameraadje: "Koffie".

Mijn grootouders woonden vroeger in Nijmegen. Ze handen een klein pikkeneesje (hondje) waar hij altijd een rondje mee liep. Als we gingen eten dan riep mijn oma achter het huis hard "Jo, eten" en mijn opa reageerde dan altijd met "ja ja, ik kom al".
Op een dag deed ze dit weer en toen ze had geroepen hoorde ze als antwoord "Ja ja trut, ik kom al". Je snapt ze was best boos hierover maar zeker ook omdat hij maar niet kwam. Na een kwartier zijn wij gaan eten zonder hem. Ze had nog wel een paar keer geroepen maar het antwoord was elke keer hetzelfde. Hij leek alleen wat bozer te worden.
Iets van een uur later kwam mijn opa de achterdeur binnen gelopen en de hond vanuit de kamer onder de bank weg. Mijn oma was behoorlijk kwaad en dat liet ze hem ook wel weten ook.
Mijn opa was helemaal verbaast en snapte er niets van, hij was in de stad geweest om een boodschap voor haar te doen.
In haar boosheid verteld ze nog eens dat ze hem al een paar keer had geroepen en dat hij zo een antwoord had gegeven en dat kon echt niet. Terwijl ze hem voordoet hoe ze had geroepen kreeg ze van een grijze roodstaart in de woning achter het steegje het antwoord "Ja ja trut, ik kom al!"
Dat was de eerste keer dat ik de spraakkwaliteiten van een grijze roodstaart leerde kennen en dat was echt een stuk beter als dat van de ara's van mijn opa zelf.

hahaha

maar van wie had die grijzeroodstaart dat jaj atrut ik kom al geleerd ?

Die Natasja. Daar heeft mijn oma niet aan gedacht. Maar de stem was gelijk aan die van mijn opa en ik weet dat hij dit vaak genoeg zei. Welliswaar zachtjes zodat ze het niet hoorde maar misschien dat die vogel dat wel op heeft gevangen?

Nog een leuk stukje tekst die die vogel had was "Doe die plank in dat gat! ik stook niet voor de kat." Dat was bijna de gehele tekst die de eigenaar altijd tegen zijn kinderen bleek te schreeuwen als ze de deur weer eens open lieten staan. De papegaai heeft het laatste stukje van de zin nooit aangeleerd en stupte altijd bij het woord kat.

*slik* .. dat zegt mijn vriend ook altijd .. maarja Kiek heeft het toch niet zo op 'm dus zal niet snel gaan herhalen denk ik

Co-ouderschap

Ik houd hier een voliere met valken en grasparkieten.
Ik heb afgelopen jaar een poging gedaan te broeden met de parkieten, had de valken toen nog niet.

Een paar koppels kregen ruzie, soms tot bloedens toe, maar dat was klaar zodra iedereen zn blok had, en op eieren zat. (wel was dit direct de eerste en laatste keer dat ik ze vrij laat broeden in de voliere, als ik weer ga broeden gaan ze per koppel apart)..

Naar elkaar kunnen ze zo lief zijn, maar ze kunnen ook hard en medogenloos zijn heb ik met eigen ogen mogen zien.

Maar dan blinkt mn blauwwitte ventje er toch uit
Ik heb een grasparkiet die een echte allemansvriend is, en dat terwijk er anderen bijzitten die het liefst degene die ze niet mogen eens lekker een pik zouden willen geven, maar hij niet.
Hij komt me zowat dagelijks mn haar bijknippen en geeft me zowat dagelijks kusjes

Nu had ik een koppeltje met een nest van 4, en beide ouders voerden de jongen prima. Ik hoefde niet in te grijpen, ze groeiden als kool en mama was erg beschermend, het lukte haast niet eens om de jongen bij me te nemen zo fel was ze.. Ook naar andere parkieten.. Dit mannetje is vanaf dat ze hier zijn altijd al dikke vrienden met de man van het koppeltje, elkaar voeren enzo, maar ik het het volgende niet verwacht, zeker niet van parkieten omdat die tijdens het broeden zeer agro kunnen zijn...
Zie ik op een dag mn manneke uit hun broedblok komen. Blijkt de schat gewoon aan het meevoeren te zijn En de pop liet dit rustig toe

En nu een maand of wat later zoekt hij nog steeds de kleintjes op om ze te voeren en ze te poetsen. Zo kun je zien dat ze toch erg zorgzaam kunnen zijn, en vooral dit ventje

ahhh wat een schatje , dat vind ik van die vertederende verhalen he

Bij al mijn schatten die ik heb lopen en vliegen, heb ik mijn blauw-gele ara, opgekweekt vanuit het ei (bij gebrek aan mama), uitgebroed met de broedmachine, en opgekweekt als een baby
Ze is van 23 september 2004 dus was ze in mei ongeveer 8 maanden.
Omdat ze me overal en constant achterna vloog, doorheen het huis (tot op het toilet en de badkamer) had ik haar laten knippen, beide kanten, ze kon nog wel vliegen maar geen hoogte meer halen, dus kwam ze regelmatig "te voet" het hoekje om al roepende "halo, halo" wat haar trouwens de bijnaam "aloalo" heeft opgeleverd
Die dag in mei was het schitterend weer, maar nogal winderig, en zoals gewoonlijk wou "Noke curieuseneus" er weer bij zijn.
Ik had een paar ferme dikke lange takken onder de pergola gezet zodat ze haar gangen kon gaan, en me zowat door de hele tuin kon zien....behalve achter het hoekje, zijkant van het huis.
Natuurlijk moet daar ook gewerkt en geplant worden en blijkbaar was dit niet naar de zin van mijn kapoen, want ze zat hoog van de toren te geven vanaf haar pergola.
Wat de reden ook was, ze had in elk geval geen zin om de afstand te voet af te leggen en probeerde het stuk te verkorten door te vliegen.......en ja hoor, de wind ging eronder en weg was ze
Ik als een gek erachteraan, en opeens ....niks meer te zien, en nog minder te horen
PAAANNNNIIIEEEKKKK....mijn hart stopte bijna met kloppen, om daarna als een razende te bonken, ik in alle staten en maar roepen en maar fluiten....Noke....schatje...bolleke..NIKS
Binnen gelopen en mijn man gaan halen, die schrok natuurlijk ook, en met zen tweeen gaan zoeken, een uur aan een stuk....NIKS.
Op een bepaald moment kijk ik toevallig naar boven en wat zie ik....ja hoor, mijn schatje....HOOG EN DROOG in de top van een cannadaboom, als je maar weet HOE hoog die dingen zijn.
Verrekijker gaan halen en ingezoomd...zat ze stokstijf vastgeklemd aan de tak, durfde zich niet te verplaatsen, als je normaal zegt "vogel" denk je toch aan vliegen wel Noke niet, ze had duidelijk hoogtevrees
3 uur hebben we met man en macht geprobeert om haar ook maar 1 poot te laten verzetten of 1 cm te laten dalen,Ik probeerde zelfs eerst met een ladder tot aan de onderste takken en dan verder van tak naar tak, maar na 4 uur zat ze nog steeds "vastgeklemt" aan die bovenste tak.
Er schoot dus niks anders over dan de brandweer te bellen......
Na een paar misverstanden (van de kant van de brandweer)kwam eindelijk de ladderwagen aan, gelukkig zonder alarm en werd de straat afgezet, gelukkig zat ze boven een baan, en de ladders werden uitgeschoven.
Ik wist dat ik mee zou gaan om ze te halen....daar hoog, en ik heb hoogte vrees
dus had ik maar al een flinke borrel gedronken om mezelf wat moed te geven.
Ik zag maar ladders schuiven en schuiven en schuiven, een van de brandweerlieden zei nog, als ze nog 1 tak hoger was gekropen konden we er niet meer bij.....
Ondertussen stond de hele buurd natuurlijk op straat, en aan beide kanten een ferme fille auto's, mensen die uitgestapt waren en kwamen kijken...
Onder veel schoudergeklop en gelukwensen van buren en omstaanders ging ik dus dat "bakske" in.
Vraag me nu niet hoe ik het heb gedaan, ik heb pal naar boven naar Noke gekeken, maar had wel de steun van de brandweerman die mee was, als het niet ging moest ik gewoon gaan zitten (jawel zie je mij al afgaan als een gieter, met al dat volk dat staat te wachten)
Hoe dichter ik bij Noke kwam des te luider begon ze te brullen, ik had maar schrik dat ze zou gaan vliegen en op een plaats belanden waar we met de ladders niet meer bij konden.
Maar dan had ik me lelijk in mijn kind vergist, zodra ik op hoofdhoogte kwam riep ze al en eens ze mijn handen zag liet ze zich pardoes vallen en eens bij mij kroop ze dicht...héél dicht en diep in mijn kraag en nek.
Ik huilde en lachte tegelijk en beneden klonk alom jaaaaaaccchhh.Onder luid aplaus en honderduit getater van Noke, zijn we in die kooi terug naar de begane grond gedaald, ik had ineens geen hoogte vrees meer.
Met Noke dicht tegen me aan zijn we naar huis gegaan, iedereen wilde haar eens zien en vooral weten of ze beet, Noke zelf was niet bang meer en liet zich de belangstelling welgevallen.
De 2 brandweerlui hebben een "ferme fooi" gekregen, hadden ze wel verdiend
En ik....ben een ervaring rijker ....alhoewel....daar moet je dan 60 voor zijn geworden
Sindsdien is er wel iets veranderd.
Noke wordt NIET meer geknipt, leert een tuigje dragen om buiten te komen(en later mee te vliegen) en ik besef dat ik ze vééééél liever zie dan dat ik dacht

hahahahaha swaas dat had je nooit verteld , grin die noke .. hoogtevrees *gniffel* arme noke !

Dit is dus Noke

ahhhh wat is ie toch mooi he !!

't kleine kippie uit het ei destijds .. het hele Noke verhaal is toch eigenlijk al apart

Vriendin woont op 10 hoog.
Ze kreeg Lourita toen deze al zo'n 38 jaar oud was. Ze kon zogezegd niet eens vliegen, ging altijd mee op het balkon waar ook haar klimboom stond.
Een mooie zomerdag idem dito. Lourita op de schouder en even naar het uitzicht kijken.
Als je 10 hoog staat ben je alvreselijk korter bij die over vliegende luchtballon!
Toen deze de hoek omkwam schrok Lourita zo verschrikkelijk dar ze het op een vliegen zette.
De vogel vloog een paar rondjes tussen de flats in om vervolgens tegende ballustrade van de achterliggende flat op drie hoog te crashen en daarna op de grond te vallen.
Zij in de grootste paniek naar beneden gerent, naar Lourita toe.
Bij de ander flat gekomen, geen vogel meer te zien. Van drie hoog werd geroepen dat een man haar mee naar binnen gedragen had.
In de liftenhal stond deze Samaritaan met Lourita inde handen, bewegingsloos.
Onze vriendin begon toch te huilen zoals je je wel kunt voorstellen.
"Is deze papegaai van u? Sorry maar daar geef ik nog geen vijf cent meer voor."
Huilen!
Lourita heft haar kopje omhoog en begint toch uitbundig te schaterlachen.

Zou je niet?

hahaha wat een kreng

de held , schrikken van een ballon