Vandaag is Janou vertrokken....richting Friesland
Het was met een klein hartje dat we gisteren hadden beslist dat we Janou een nieuwe kans wilden geven....alleen was het nogal ver.
We zijn een stukje tegemoet gereden, omdat mijn man soms héél veel last krijgt als hij ver moet rijden.
We waren ruim op tijd op de afspraak en ik heb dus in alle rust afscheid kunnen nemen van mijn zorgenkind, in die tijd dat ze bij mij was, hadden we toch al een hechte band.
Ze was helemaal niet onder de indruk van het nieuwe baasje, en wipte even vrolijk en vertrouwelijk op zijn schouder, ging hier en daar wat verstelwerk aan zijn kraag verrichten,en voelde zich daar duidelijk op haar gemak, toen het écht tijd was om afscheid te nemen wou ze zelfs niet terug op de hand komen, ze zat goed waar ze zat.
Uiteindelijk heb ik ze dan toch in de transportkooi gezet, een laatste kusje, een laatste streeltje, deur dicht, handdoek erover en toen......waren ze weg.
Het was stil in de auto in het naar huis rijden, geen getetter achterin de transportkooi.....we hebben menigmaal diep en hard gezucht in de hoop dat die krop in de keel wat zou zakken.
Om 8 uur heb ik gebeld om te horen hoe ze het stelde.
Alles was prima verlopen, geen gegil of geschreeuw, ze zat zich op de rand van een meubel te poetsen....ze was blijkbaar al helemaal thuis.
De opluchting is groot, maar de stilte is NOG groter.
Noke de ara heeft nu weer alle aandacht voor zichzelf, en ze genoot van haar dubbele tijd aandacht nu ze terug alleen is....alleen de grijze schijnt haar te misen, je hoort het aan zijn roepen dat hij iets of iemand mist, maar treuren zal er niet inzitten, hoogstens mist hij haar gekrijs, want dan kon hij lekker meegillen, zonder dat hij er de schuld van kreeg natuurlijk.
En nu maar hopen dat alles verder goed verloopt, er zijn voor haar enkele opties, hopelijk is een van die mogelijkheden de juiste en vind ze eindelijk haar eindbestemming, anders komt ze terug naar hier en zoek ik een andere oplossing.
Johanblok, je bent een lieve sympathieke man, je hebt een heel pak moeite en vooral tijd gespendeerd om van ginder boven in Nederland naar hier Breda te komen om een vogel de kans op een nieuw leven te gunnen, dit noem ik echte dierenliefde.
Ik ben je zooooo dankbaar dat je haar op zijn minst een kans wil geven(eigenlijk een paar kansen )vooral dankbaar voor de moeite die je hebt gedaan om dat hele eind met bus en trein te reizen.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je er veel liefde en plezier van zal hebben, en hopelijk plaats je wel eens een fotootje van haar, zodat ik weet dat ze het goed steld,
duizend keer bedankt

swaas voor mij ben jij met stip de grootste vogelliefhebber hier op het forum !

Tijdens de lange treinreis liet hij geregeld zijn kwaak horen, zeker als mensen in en uit stapten, ook mobieltjes die rinkelden vond hij fantastisch.
Ik heb even getwijfeld, maar hij heeft vannacht in ons reservehok in de schuur geslapen. Ik durfde hem niet gelijk binnen bij de andere vogels te zetten. De schuur is aardig geisoleerd en hij heeft het niet te koud gehad.

Ik zit meestal achter mijn bureau, naast het orgel, te studeren en dit soort berichtjes te plaatsen. Hij zit dan op het orgel:

Hij voelt zich daar zeer op zijn gemak en laat zich bijna niet horen, tenminste zolang ik bij hem in de buurt zit.

Ik denk dat ik een soort standaard voor hem ga maken, dat wordt dan zijn normale verblijfplaats voor overdag, s'nachts slaapt hij dan in de schuur, of als het goed gaat, binnen bij een valk zonder poot en een pyrrhura.

Mijn kindertjes vinden hem heel leuk.


Ze zijn wel dieren gewend, alleen een handtamme vogel die op je komt zitten is wel even wennen. Bijten doet hij nauwelijks, als hij niet weg wil van waar hij zit en je probeert dat dan duwt hij weg met zijn snavel. Hij geeft aan wat hij wil, niets meer of minder (wat natuurlijk niet altijd gehonnoreerd wordt).

Ik was nog bang dat hij enorm zou reageren (qua geluid) als ik ging orgelspelen, maar dat blijkt helemaal niet het geval, hij is kennelijk in het geheel niet muzikaal.

Ook de niet-handtamme grijzeroodstaarten (een jong natuurbroed koppel van dit jaar) accepteren de vogel. Het is ook niet de bedoeling dat deze grijzen handtam worden, dus de rotsparkiet zal geen reden hebben om jaloers te worden. (de foto is niet zo goed gelukt, maar duidelijk is dat ze met z'n drieen op de stok zitten!)

Johan je hebt mijn W.End goed gemaakt, ik voel me stukken lichter en opgelucht dat ze zo goed is terecht gekomen.
Waarschijnlijk zal ik deze nacht ook beter slapen
Bedankt voor het plaatsen van de foto's, je hoeft me écht niet te overtuigen dat ze het bij jou goed zal hebben.
Ook fijn is het dat ze bij andere vogels zit, ze zal zéker niet eenzaam zijn, ik had eerder de indruk dat ze genoeg had aan aanwezigheid van andere vogels en niet een partner mist.

Die indruk hebben wij eigenlijk ook, ze voelt zich zeer op haar gemak bij de grijzen, je hoort haar dan de hele middag niet. Als het zo blijft gaan als nu, dan houden we het zo.
Het leek me leuk als je een indruk kreeg van hoe zijn leventje er nu uit ziet, vandaar wat foto's.